Kardeşlik uygulaması; Hayrettin Karaman

Kardeşlik uygulaması

Hayrettin Karaman;Yenişafak ; 24 Ocak 2010 Pazar

Soğuk sıfırın altında, kar yağıyor, yoksulların ısınma, aç karınlarını doyurma, bu mevsime uygun giysi bulup üşümekten kurtulma, işsizlerin günlük bile olsa iş bulma imkanları daha bir zor hale geldi. Hali vakti müsait olanların bu durum karşısında imanları ve/veya vicdanları rahat olmamalıdır. Kendilerini yoksun ve yoksulların yerine koyarak bir düşünmeleri ve ellerinden geleni yapmaları zaruri hale gelmiştir.
İslam tarihinde sözde kalmayan, fiile, uygulamaya, samimiyet imtihanına dönüşen kardeşlik uygulamasının en parlak örneği ilk Müslümanların Mekke'den Medine'ye göçlerinde yaşanmıştır. Her şeylerini Mekke'de bırakarak dinlerini yaşamak ve yaymak için Medine'ye göçen Müslümanlarla (muhacirler) Medine yerlisi müslümanlar (ensâr) arasında kardeşlik uygulamasını Peygamberimiz (s.a.) başlatmış, bir muhaciri bir ensârîye kardeş etmişti. Ensâr, muhacir kardeşleriyle, onların muhtaç olduğu her şeylerini paylaştılar, geçici bir dönemde, muhacirler yeni şartlara alışıp kendi ayakları üzerinde duracak hale gelinceye kadar onlara yardım ettiler. Bu sayede muhacirler Medine'de garip kalmadılar, kardeşlerinin arasında olabildiğince rahat ettiler ve kısa zamanda her biri kendi hayatını kazanacak, ihtiyaçlarını giderecek hale geldi.
Bugün de din, insanlık, amaç vb. kardeşliğinden söz ediliyor, hatipler “Kardeşlerim” diye söze başlıyorlar, zenginler malları için “emanet” kelimesini kullanıyorlar, ama uygulamada bu sözlerin karşılığı yok. Bir şey istemek için gelenlere “Allah vere” diyorlar. Bildikleri halde bilmez gibi görünüyorlar da “Allah'ın verdiğini, kulları vasıtasıyla vermekte olduğunu”, “ellerinde ihtiyaçtan fazlası bulunanların bunu ihtiyacı olanlara vermekle yükümlü olduklarını”, bu manada malların emanet olduğunu akıllarına getirmiyorlar.
İşte şimdi de kardeşlik uygulamasının tam zamanıdır.
Hem dünya hem de ülke ölçeğinde gelir dağılımının adaletsiz olduğunda şüphe yoktur.
Bütün dünyada bir düzen değişikliği gerçekleşmedikçe genel olarak bir adil dağılım da mümkün olmayacaktır.
O zamana kadar hamiyetli insanlar her nerede bulunurlarsa orada, yoksun ve yoksullara “kardeşlik uygulaması” yapmalıdırlar.
Bu uygulamanın en kolay ve pratik olanı “elinde ihtiyaç fazlası bulunan her kesin, en yakından uzağa, en fazla muhtaç olandan daha az muhtaç olana doğru bir sıra takip ederek en az bir kişiyi (bu aileyi de içine alır) yardım ve ilgi kardeşi seçmesi, onun ihtiyaçlarını karşılamaya çalışmasıdır.
Devlet, dernekler, vakıflar muhtaçlara yardım işi ile de meşgul oluyorlar, ama bunun yeterli olmadığı ve yardımın zamanında, yerine ulaşması bakımından eksiklerin bulunduğu herkesin malumudur. Bu yardımlar yine devam etsin, ama bugün zaruri hale gelen davranış yukarıda tanımladığım “kardeşlik uygulaması”dır.
Müslümanlar şunu unutmasınlar:
Peygamberimiz “elinde fazlası olanın, ona muhtaç olana vermesi gerektiği konusu” üzerinde o kadar durmuş, tekrarlamış ve ısrar etmiştir ki, ashab “kişinin ihtiyaç fazlası olup başkalarının da ona muhtaç olduğu malda hakkı bulunmadığını” düşünür hale gelmişlerdir.
Bu kardeşlik uygulamasının hedefi herkesi eşit derecede zengin veya yoksul yapmak değildir; bir topluluk içinde yaşayan bütün insanların mübrem (olmazsa olmaz) ihtiyaçlarını karşılamak, onların da normal yaşamalarını sağlamaktır. Bu amaca ulaşılınca elbette yine toplumda zenginler ve dar gelirliler, verenler ve alanlar olacaktır ve bu da tabiidir. İslami anlayışa göre veren “elindeki emaneti sahibine verdiği”, alan da “hakkını aldığı” için bir minnet ve eziklik de söz konusu olmayacaktır. Hayrettin Karaman; İnfak, bölüşüm